Stappen

'Komt het uit dat ik bel?", vroeg ik. 'Nou nee, eigenlijk niet', antwoordde ze. 'Maar gaat het wel goed met je?', vroeg ze. Vol overtuiging reageerde ik met 'Jazeker'. Het was haar namelijk opgevallen dat ik de laatste dagen geen posts meer had geplaatst. En dat had ze goed gezien.

alles laten wijken om uit het 'doolhof' te komen waar ik in zat. Althans, zo voelde het steeds meer en meer. Er leek geen eind aan te komen, de uitgang leek steeds weer heel ver weg.

Vandaag heb ik alles laten wijken, ook het schrijven van een uitgebreid blog.

En het heeft zijn vruchten afgeworpen, wat ik ben uit het doolhof gekomen. Heb kunnen afronden waar ik mee bezig was, heb wat ik wilde opleveren verstuurd naar betrokken partijen.

Vandaag was de derde dag van de Experttraining van en door Hugo Bakker. Een schat annex stortvloed aan praktische tips, heldere inzichten en ervaringsverhalen. De boodschap was drie dagen lang redelijk simpel: je moet gaan doen om van je onderneming een succes te maken. Dat alleen doen is voor velen best lastig, dus dat hij verwees naar zijn mastermindgroep was alleen maar een waardevolle tip erbij.

Vandaag had ik dag ik van mijn Experttraining bij Hugo Bakker. Een van de dingen die mij duidelijk werd is dat ik mij behoorlijk van mijn koers af heb laten brengen. En dat ik weer terug wil naar 'op koers zijn'. Tijdens de training omschreef ik het met 'Beren op de weg omzeilen, hobbels op het pad egaliseren, magneten vanuit de omgeving uitschakelen'. 

Mijn kernvraag is heel simpel: 'Hoe blijf je op koers in een wereld vol afleiding?'

Er zijn zaken in mijn leven geweest waarbij ik lang heb gewacht alvorens een stap te wagen

Er zijn zaken in mijn leven waarbij ik mij al heel lang aan het voorbereiden ben om een stap te wagen

Omdat het voelt als een sprong naar het onbekende

Omdat ik niet weet hoe het gaat uitpakken

Deze week bekroop mij het onaangename gevoel dat mijn telefoon geïnfecteerd was met spyware

Met mijn logisch verstand heb ik aan voorbereidingen gedaan wat ik dacht te moeten doen

In een paar uurtjes tijd

Er was een tijd dat mijn dagen helder begonnen en helder eindigden.
Sporten om 7 uur, ontbijten en douchen tussen 8 en 9, daarna een half uur lezen en vervolgens tot de lunch gefocussed achter de computer. Werken aan mijn eigen toekomst. Na de lunch ging ik daarmee verder, om te eindigen met het verwerken van mijn e-mail.
Ik had mijn eigen ritme - een schema dat werkte. Tot ik een paar maanden geleden mij opeens niet meer zo fit voelde. Dat was het moment waarop ik mijn structuur langzaam losliet. Eerst tijdelijk. Daarna stilletjes blijvend.

Goed om mij zelf daar weer eens van bewust te maken!

Het spreek bij mij altijd tot mijn verbeelding wanneer ik een luchtballon zie opstijgen, wanneer ik 'm steeds hoger en hoger zie gaan, wanneer ik 'm hoog in de lucht zie zweven, los van alles dat 'm tot kort daarvoor nog aan de grond hield. Het lijkt zo gemakkelijk om daar te komen. En besef wel wat daar allemaal voor nodig is: vuur, loslaten, overwinnen, vertrouwen.

Voor mij is de luchtballon een symbool van groeien. Van durven stijgen, juist wanneer angst je wil vasthouden aan de grond.

Het was vanmorgen tijdens het lezen van een boek dat ik weer even flink wakker werd geschud. 'Wees open over jouw missers, laat zien dat je ze accepteert en ervan leert', zo stond er. Mijn missers accepteren doe ik echt wel, zolang ik de enige ben die ze ziet. En misschien zeg ik dat alleen maar om geen misser te maken. Want ik besef heel goed dat ik, zelfs alleen naar mijzelf toe, steeds weer wil laten zien dat ik het wel degelijk goed kan.

Soms heb ik van die projecten die mij volledig op kunnen slokken. Er is veel te doen, en als ik er nog eens goed over nadenk is er nog véél meer te doen. Wanneer ik eenmaal bezig ben raak ik in flow waardoor ik de tijd vergeet en mij om zes uur 's avonds bedenk dat ik nog moet lunchen. Héérlijk om zo bezig te zijn. Om te merken dat elk klein stapje voelt alsof het eindresultaat alweer een stuk dichterbij is gekomen.