Stappen

Vandaag zat ik maar een halve dag achter de computer. Okay, en na mijn vrije middag nog eens vijf uur omdat ik meedoe met de Time to Rise Summit van Tony Robbins, en dat tel ik gemakshalve niet mee. Vanmorgen werkte ik mijn programma af zoals altijd, vanmiddag ging ik met mijn jongste dochter op pad. Haar vriend woont elders, gaat verhuizen, en daardoor verandert ook haar reis per openbaar vervoer enigszins. Veranderingen in vaste patronen maken haar onrustig, en daarom had ze mij gevraagd om haar te begeleiden nu ze voor het eerst met openbaar vervoer naar zijn nieuwe adres zou reizen.

Stoppen met mij verder te ontwikkelen, zowel als persoon als qua kennis als qua vaardigheden, doe ik waarschijnlijk pas vanaf het moment dat ik niet meer tot het rijk der levenden behoor. En aangezien tot nu toe niemand heeft aangetoond dat het daarna niet meer mogelijk is, sluit ik niet uit dat dit niets meer is dan een beperkende gedachte.

Al zo ongeveer vanaf mijn geboorte viel ik op. Mijn huidaandoening was tot aan het einde van mijn puberteit dusdanig zichtbaar dat het al snel de aandacht trok. Op de lagere school - zoals dat toen nog heette - was het voor de meeste kinderen niet iets waar ze ook maar enige aandacht aan besteedden. Vanaf de puberteit werd dat anders. Althans, in mijn beleving. Ik deed er dan ook zoveel mogelijk aan om mijn huid te bedekken.

De afgelopen jaren ben ik op meerdere plekken met verkoopmodellen in aanraking gekomen. Vooral bij het afnemen van trainingen die over die verkoopmodellen gingen. Van gratis trainingen op locatie met een no show fee, via trainingen voor een zaal vol mensen waarbij je alleen betaalde voor lunch en avondeten en vooral over het wat te horen kreeg, tot aan trainingen voor heel veel geld die veel meer op het hoe waren gericht. Een vast onderdeel tijdens die bijeenkomsten was de discussie over wat nou bij online trainingen de beste manier was om een constante inkomensstroom te creëren.

Als kind was ik altijd al aan het bouwen, aan het ontdekken, aan het uitproberen. Onder mijn bed stond jarenlang een blokkendoos die, denk ik, elke dag tevoorschijn werd gehaald. Dan zette ik twee langwerpige blokken op enige afstand van elkaar rechtovereind, legde een platte balk erop, en schoof de rechtopstaande blokken dan heel langzaam uit elkaar, net zo lang totdat ze uiteindelijk omvielen omdat er te weinig oppervlakte was overgebleven om de liggende balk te kunnen blijven dragen. Of iets in die richting.

Heb jij weleens de verkeerde roltrap genomen om te kijken hoe snel je naar boven kunt komen? Als je dat bewust doet, kun je daar een leuke wedstrijd van maken. Met jezelf of met anderen. Maar wat nou als je naar boven wilt en onbewust de roltrap neemt die naar beneden gaat? Dan ga je in je gewone tempo traplopen, om na lange tijd enorm veel stappen te hebben gezet zonder ook maar iets te zijn opgeschoten. Herken je dat?