- Login om te reageren
Er was een tijd dat mijn dagen helder begonnen en helder eindigden.
Sporten om 7 uur, ontbijten en douchen tussen 8 en 9, daarna een half uur lezen en vervolgens tot de lunch gefocussed achter de computer. Werken aan mijn eigen toekomst. Na de lunch ging ik daarmee verder, om te eindigen met het verwerken van mijn e-mail.
Ik had mijn eigen ritme - een schema dat werkte. Tot ik een paar maanden geleden mij opeens niet meer zo fit voelde. Dat was het moment waarop ik mijn structuur langzaam losliet. Eerst tijdelijk. Daarna stilletjes blijvend.
Sindsdien is het lastig gebleken om het weer op te pakken. Niet omdat ik het niet wil. Maar omdat ik mij telkens laat inhalen. Door zorg. Door anderen. Door verwachtingen.
Eén van mijn kinderen woont vlakbij en heeft op dit moment extra aandacht nodig. Geen grote dingen, wel vaak onverwacht. Samen boodschappen doen, samen wat bakken, samen een stukje fietsen. Het zijn dagdelen die ‘verdwijnen’, die ik weggeef zonder dat ik ze bewust heb ingepland.
Daarnaast doe ik vrijwilligerswerk. Goed werk, belangrijk werk - en ik doe het omdat ik het leuk vind. Omdat ik het belangrijk vind voor de vereniging. Anderen zijn tevreden met hoe ik het doe. Dat zeggen ze ook. Dat is lief. En het is ook een valkuil: alles bij elkaar dreigt het een valstrik te worden omdat ik mijzelf steeds oversla.
Ik heb besloten niet langer te wachten op motivatie, en te kiezen voor actie. Niet te wachten op de benodigde energie, maar te kiezen voor richting. En niet alles weer in een keer op te pakken. Niet meteen de hele week te perfectioneren. Ik begin met mijn ochtenden.
Ik begin alleen weer met:
- 🏃♀️ 07:00 - 08:00 Sporten
- 🍽️ 08:00 - 09:00 Ontbijten en douchen
- 💻 09:00 - 13:00 Werken
Na de lunch blijft er vooralsnog ruimte - maar de ochtend is van mij. Dan laat ik mijn telefoon beneden en ga ik boven aan het werk.
En ja, het schuurt soms. Want ik weet dat ergens iemand iets van me verwacht. Ook als ik de telefoon onbeantwoord laat. Maar ik leer opnieuw dat ikzelf ook meetel.
Een tijdje terug heb ik vergelijkbare stappen gezet. De glijbaan van terugval begon daarna heel stilletjes. De eerste signalen dat ik weer begon te schuiven waren subtiel:
- “Vandaag is een uitzondering.”
- “Even dit voor iemand anders, dan komt mijn werk later wel.”
- “Ik begin straks wel.”
Dat waren de momenten waarop mijn grip langzaam begon te glijden - vaak zonder dat ik het meteen merkte.
Ik ga in het vervolg alert zijn op die signalen. Niet streng, wel bewust. Want ik heb gemerkt dat wanneer ik ’s ochtends in beweging kom, fysiek én mentaal, dat de rest van mijn dag dan steviger staat. Dat ik de rest van de dag dan steviger sta.
Tot slot: jezelf op 1 zetten is geen luxe
Jezelf op 1 zetten is geen egoïsme. Het is hoognodig onderhoud.
Zodat je vanuit rust en kracht kunt geven - in plaats van vanuit vermoeidheid en schuld.
En de waarheid is: je kunt altijd (opnieuw) beginnen.
Ook op een doordeweekse ochtend.
Heb jij nog grip op je eigen ochtenden?
Wanneer heb jij voor het laatst iets gedaan wat alleen voor jou was?
Waar zeg jij ‘ja’, terwijl je eigenlijk ‘nee’ had moeten of willen zeggen?