Ik heb iets met cijfers en getallen. Waarom de digitale wereld - waarin men niet verder dan 0 en 1 en zo af en toe 0,5  komt - mij zo aanspreekt is mij in dat opzicht dan ook een raadsel.

Een van de punten in mijn top vijf aan passies is dat ik geniet van wat het leven om mij heen mij te bieden heeft. Tot voor kort stond daar nog dat ik elke week minstens een plek ter ontspanning zou zoeken, en dat is wat ik nog steeds onderdeel wil laten zijn van het 'genieten van wat het leven om mij heen mij te bieden heeft'.

Vandaag was in vele opzichten een dag waarin ik ervaren heb dat stappen zetten ervoor zorgt dat er perspectief ontstaat. Dat begon met mijn keuken. Die had ik eerder deze week helemaal leeg moeten halen zodat er een nieuwe vloer gelegd kon worden. Vandaag wilde ik eerst goed gaan schoonmaken alvorens de apparatuur weer terug te plaatsen.

Dit is de 38e opeenvolgende dag dat ik een bijdrage schrijf, en nog niet eerder heb ik mij zo inspiratieloos gevoeld. Dat is op zich geen probleem, want door te beginnen volgt de rest ook wel. Dat inspiratieloze had ik de hele dag al. Ik werd ermee wakker en het lukte me niet goed om de gewenste mindset aan te roepen.

Het was kil vochtig buiten. Weer om de handschoenen bij aan te trekken. Alleen had ik die in mijn andere jas laten zitten en ik had geen zin om weer terug naar binnen te gaan. Nu ben ik redelijk gevoelig voor vaatkramp waardoor er geen bloed meer door mijn vingertoppen stroomt en deze een lijkwitte kleur krijgen, en gelukkig deze keer niet. Zonder problemen kwam ik aan bij de supermarkt.

Al decennia lang staat ook bij mij op de wensenlijst dat ik een boek wil schrijven. Al vele malen ben ik begonnen aan wat in mijn gedachten een pil van een bestseller moest worden, en na 18 pagina's in Word had ik in pakweg zes hoofdstukken mijn verhaal wel gedaan. Nou ja, verhaal. Het was meer een opsomming van gedachtespinsels en/of feiten, afhankelijk van wat op dat moment het onderwerp van mijn boek zou worden.

Heb je zin om volgende week dinsdag te komen eten? Een vraag vorige week van mijn jongste dochter. En heb je dan zin in broccolitaart? Ik pas mijn agenda iets aan en antwoord 'ja' op beide vragen.

Het liefste zou ik alles wat ik aan kennis op kan doen willen weten. Zou ik alles wat een mens kan ook willen kunnen. Voor zover dat binnen de grenzen van het betamelijke valt. En hoewel mijn hersencapaciteit deels niet volledig benut schijnt te worden, is het een illusie dat het ooit zover zal komen. En dus moet ik keuzes maken.

Vandaag was voor mij een dag van opruimen. Dat het vandaag ook de laatste dag van de voorjaarsvakantie was vormde een mooie symboliek daarbij. De afgelopen dagen was het op mijn bureau een behoorlijke rommel met twee computers, waarbij onderdelen van de een overgezet moesten worden in de ander en waarbij instellingen handmatig overgenomen moesten worden. Dat is nu klaar. De oude computer is afgedankt en mijn bureau heb ik meteen opgeruimd.

Vandaag was een dag van pieken en dalen. Het ene moment verliepen dingen heerlijk soepel, het andere moment zorgden ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen voor tegenslag. Ik heb mijn best gedaan om met die tegenslagen om te gaan in de vorm van dankbaar zijn voor weer een ervaring erbij, en dat lukte op het laatst niet meer. Toen heb ik toegelaten dat ik er ook de pest over in mocht hebben.