Vandaag was het weer tijd voor onze maandelijkse Vechtdalborrel. Nou ja, borrel is wat veel gezegd. Er wordt overwegend thee en koffie(varianten) gedronken. Als gebruikelijk gingen de onderwerpen alle kanten op, waarbij er altijd een logische samenhang was en er ook steeds weer teruggekeerd werd naar de rode draad.

Goed om mij zelf daar weer eens van bewust te maken!

Het lijkt een nieuwe trend,
blogs met enkel korte zinnen.

Met op mij soms een verrassende uitwerking,
de uitwerking van een krachtige boodschap.

En vele malen vaker ervaar ik het als gekunsteld
Als mee willen doen met een trend
waarbij de vorm belangrijker lijkt dan de inhoud.

Ik zie haar wel vaker lopen in de wijk waar ik woon. En lopen is eigenlijk teveel gezegd. Het is meer schuivelen. Heel kleine stapjes, levend in haar eigen besloten wereld. Een vrouwtje van ik vermoed begin 40, met een groeistoornis waardoor ze niet erg groot is geworden en naar ik vermoed het syndroom van Down. Ze woont een paar straten verderop, op een woonlocatie voor mensen met een beperking.

Pasen is voor velen de perfecte mix van gezelligheid, lekker eten en een momentje voor jezelf. Of je nu paaseitjes zoekt met jouw kinderen, je tegoed doet aan een rijkgevulde brunchtafel of gekozen hebt voor een lang weekend ertussenuit: Pasen is een fijn moment om te genieten van wat écht belangrijk is: familie, rust en verbondenheid.

Het spreek bij mij altijd tot mijn verbeelding wanneer ik een luchtballon zie opstijgen, wanneer ik 'm steeds hoger en hoger zie gaan, wanneer ik 'm hoog in de lucht zie zweven, los van alles dat 'm tot kort daarvoor nog aan de grond hield. Het lijkt zo gemakkelijk om daar te komen. En besef wel wat daar allemaal voor nodig is: vuur, loslaten, overwinnen, vertrouwen.

Het was vanmorgen tijdens het lezen van een boek dat ik weer even flink wakker werd geschud. 'Wees open over jouw missers, laat zien dat je ze accepteert en ervan leert', zo stond er. Mijn missers accepteren doe ik echt wel, zolang ik de enige ben die ze ziet. En misschien zeg ik dat alleen maar om geen misser te maken.

Soms heb ik van die projecten die mij volledig op kunnen slokken. Er is veel te doen, en als ik er nog eens goed over nadenk is er nog véél meer te doen. Wanneer ik eenmaal bezig ben raak ik in flow waardoor ik de tijd vergeet en mij om zes uur 's avonds bedenk dat ik nog moet lunchen. Héérlijk om zo bezig te zijn. Om te merken dat elk klein stapje voelt alsof het eindresultaat alweer een stuk dichterbij is gekomen.

Vandaag had ik mijn eerste interview over mijn levensverhaal. Het bijzondere aan het interview was dat het door een AI-gestuurde computer werd afgenomen in plaats van door een mens. AI staat erom bekend dat het heel goed kan luisteren en je uit laat praten. Vanmiddag heb ik ontdekt dat de AI die ik aan de lijn had best moeite had om te bepalen wanneer ik uitgepraat was.

Het is dinsdagochtend en ik heb er alle vertrouwen in. Vertrouwen dat de onderwerpen voor een blog vandaag voor het oprapen liggen. Want ik ga met het openbaar vervoer naar mijn zus en daarna weer terug naar huis. En ik heb er alle vertrouwen in dat ik dan ook een bijpassende foto ga maken. Zodat ik niet op zoek hoef naar een afbeelding.