Vandaag was het in Nederland om 20 uur een moment van twee minuten stilte. Twee minuten herdenken, twee minuten stilstaan bij.

Wat mij betreft staan we er de andere 525.598 minuten in het jaar ook bij stil.

Het kijken naar Schindler's List heeft vanavond op indrukwekkende wijze nog eens duidelijk gemaakt waarom dat nodig is.

De laatste jaren heb ik - in mijn beleving met een liefdevolle knipoog - de reputatie opgebouwd dat wanneer ik 'nog even' iets wil afmaken, dat ik zonder problemen nog minstens een uur bezig kan zijn. En dat is niet iets dat ik pas in die laatste jaren heb ontwikkeld, het is in die periode alleen aanzienlijk duidelijker geworden.

Er zijn zaken in mijn leven geweest waarbij ik lang heb gewacht alvorens een stap te wagen

Er zijn zaken in mijn leven waarbij ik mij al heel lang aan het voorbereiden ben om een stap te wagen

Omdat het voelt als een sprong naar het onbekende

Omdat ik niet weet hoe het gaat uitpakken

Deze week bekroop mij het onaangename gevoel dat mijn telefoon geïnfecteerd was met spyware

Vandaag heb ik gedaan wat ik gepland had om te doen

Dat is in dit geval niet hetzelfde als gedaan hebben wat ik het liefste doe

En ik ben gewoon tevreden

Omdat ik om 7 uur in de sportschool stond

Omdat ik om 9 uur aan het werk ben gegaan

Omdat ik om half een ben gaan lunchen

Omdat mijn zoon zijn oefenvragen voor zijn eindexamen geschiedenis voor mij hardop beantwoordde

Er was een tijd dat mijn dagen helder begonnen en helder eindigden.
Sporten om 7 uur, ontbijten en douchen tussen 8 en 9, daarna een half uur lezen en vervolgens tot de lunch gefocussed achter de computer. Werken aan mijn eigen toekomst. Na de lunch ging ik daarmee verder, om te eindigen met het verwerken van mijn e-mail.

Ik ervaar het altijd weer als bijzonder wanneer ik ontdek dat mijn zintuigen en mijn gedachten over mijn waarneming mij op het verkeerde been zetten. En vraag mij dan menigmaal af waarom ik, in overdrachtelijke zin, niet verder keek dan mijn neus lang is.

Lang geleden zag ik een enkele klimaatstatistieken van Brisbane in Australië en ik was meteen verliefd. Die neerslag was misschien wat veel, de temperaturen spraken mij enorm aan. De laagste temperatuur in het jaar is 9 graden Celcius in juli, de maximale temperatuur 29 graden Celcius van december tot en met februari.

Inmiddels ken ik wel een aantal wijze uitspraken, wijze adviezen

• Wat anderen over mij zeggen is niet mijn zaak
   
• Voorzie jezelf van een laag teflon om opmerkingen van je af te kunnen laten glijden
   
• Wat anderen over jou zeggen, zegt meer over henzelf
   
• Luister zonder te oordelen

Ik doe mijn best, en ben ook een mens

Een mens met emotie, iemand die zich laat raken

Ruim een week geleden werden veel straten bij mij in de buurt al versierd

Oranje vlaggen, oranje slingers, oranje gebak, oranje (spuit)verf

Wat vooral opviel waren de bruine koffers, zwarte camera's en witte borden

Vandaag werd in ons land Koningsdag gevierd

Het was mooi weer en ik liep naar het centrum om de activiteiten te aanschouwen

Het blijft een interessant fenomeen.

Aan het begin van deze werkweek van vier dagen wist ik dat ik al vier dagdelen bezet was door afspraken.

Zo bleef er nog minder tijd over voor de twee hoofdtaken die ik op de planning had staan.

Als ik mij inbeeldde dat ik met hoofdtaak A bezig zou gaan, voelde ik onrust opkomen omdat ik hoofdtaak B dan niet af zou krijgen.