De afgelopen drie dagen heb ik de Time to Rise Summit van Tony Robbins gevolgd. Net als vorig jaar. En dit jaar heb ik het een stuk intensiever beleefd. Ik had mijzelf opgesloten in mijn werkkamer, oortjes in om alles te móeten blijven horen en elke afleiding buiten de werkkamer gelaten. Drinken, een tussendoortje omdat het laat zou worden (begin rond 20:00 uur, einde varieerde van 00:30 tot 1:15) en verder niets.

Kort en bondig is doorgaans niet mijn sterkste kant. Mijn berichten schrijf ik eerst elders als blog, om ze vervolgens naar LinkedIn te kopiëren. De volgende stap is bijna steevast dat ik tot zo'n 1000 tekens moet verwijderen. Dat lukt tot nu toe best aardig, zonder al teveel afbreuk te doen aan het verhaal.

Vandaag zat ik maar een halve dag achter de computer. Okay, en na mijn vrije middag nog eens vijf uur omdat ik meedoe met de Time to Rise Summit van Tony Robbins, en dat tel ik gemakshalve niet mee. Vanmorgen werkte ik mijn programma af zoals altijd, vanmiddag ging ik met mijn jongste dochter op pad. Haar vriend woont elders, gaat verhuizen, en daardoor verandert ook haar reis per openbaar vervoer enigszins.

Vandaag was een dag met veel 'leerwerk'. Om alles te kunnen doen wat ik wilde doen en tussentijds voldoende bij te kunnen tanken, was ik om 7:00 uur begonnen en had ik bewust wat langere pauzes tussen de diverse leermomenten ingebouwd. De onderwerpen waren verschillend, de manier waarop ik het tot mij moest nemen wisselde en de inspanning die ik moest doen varieerde ook.

Stoppen met mij verder te ontwikkelen, zowel als persoon als qua kennis als qua vaardigheden, doe ik waarschijnlijk pas vanaf het moment dat ik niet meer tot het rijk der levenden behoor. En aangezien tot nu toe niemand heeft aangetoond dat het daarna niet meer mogelijk is, sluit ik niet uit dat dit niets meer is dan een beperkende gedachte.

Er schijnt een ogenschijnlijk paradoxale boeddhistische uitspraak te zijn die luidt "Mediteer twintig minuten per dag, behalve als je het druk hebt; mediteer dan een uur". Meditatie en ik zijn nog geen boezemvrienden, en ik doe het wel regelmatig. Ik heb lange tijd behoefte gehad aan geleide meditaties, al was het maar om te voorkomen dat ik teveel afgeleid zou worden door allerlei gedachten die in mij opkwamen.

Natuurlijk kon ik primair alleen maar mijzelf erop aankijken. Mijn voornemen om zaterdagavond weer op tijd in bed te liggen was er zeker. En mijn voornemen om bepaalde zaken gewoon op te pakken wanneer ze daar om vragen net zo. Dus toen ik eigenlijk voorzichtig aan opstond om de dag af te ronden, stond ik voor de keuze om de vaatwasser - die net klaar was - toch nog even uit te ruimen en weer te vullen.

Al zo ongeveer vanaf mijn geboorte viel ik op. Mijn huidaandoening was tot aan het einde van mijn puberteit dusdanig zichtbaar dat het al snel de aandacht trok. Op de lagere school - zoals dat toen nog heette - was het voor de meeste kinderen niet iets waar ze ook maar enige aandacht aan besteedden. Vanaf de puberteit werd dat anders. Althans, in mijn beleving. Ik deed er dan ook zoveel mogelijk aan om mijn huid te bedekken.

De afgelopen jaren ben ik op meerdere plekken met verkoopmodellen in aanraking gekomen. Vooral bij het afnemen van trainingen die over die verkoopmodellen gingen. Van gratis trainingen op locatie met een no show fee, via trainingen voor een zaal vol mensen waarbij je alleen betaalde voor lunch en avondeten en vooral over het wat te horen kreeg, tot aan trainingen voor heel veel geld die veel meer op het hoe waren gericht.

Als kind was ik altijd al aan het bouwen, aan het ontdekken, aan het uitproberen. Onder mijn bed stond jarenlang een blokkendoos die, denk ik, elke dag tevoorschijn werd gehaald.