- Login om te reageren
Het spreek bij mij altijd tot mijn verbeelding wanneer ik een luchtballon zie opstijgen, wanneer ik 'm steeds hoger en hoger zie gaan, wanneer ik 'm hoog in de lucht zie zweven, los van alles dat 'm tot kort daarvoor nog aan de grond hield. Het lijkt zo gemakkelijk om daar te komen. En besef wel wat daar allemaal voor nodig is: vuur, loslaten, overwinnen, vertrouwen.
Voor mij is de luchtballon een symbool van groeien. Van durven stijgen, juist wanneer angst je wil vasthouden aan de grond.
Dat durven stijgen begint met in de mand te stappen. Die mand biedt jou, net als de grond, een veilige basis. Een overzichtelijke ruimte, die stevig en daardoor vertrouwd voelt.
Die mand is en blijft jouw comfortzone. Ongeacht waar die mand zich bevindt. Die mand is jouw veilige haven. Van waaruit je kunt kijken, je je veilig bewust kunt worden van jouw twijfels om verder te stijgen. Van jouw twijfels over de zee aan ruimte en mogelijkheden die opeens om je heen is ontstaan.
De luchtballon is gemaakt om te stijgen. Daar is vuur voor nodig. Net zoals jij vuur nodig hebt om te stijgen. Verlangen, motivatie, hoop, passie. Zoals de brander de drijfkracht is om de luchtballon te doen stijgen, zijn jouw verlangen, motivatie, hoop en passie jouw innerlijke vuurbronnen om jou te doen stijgen.
Zonder dat innerlijke vuur blijft alles aan de grond. Het is juist dat vuur in jou die dingen in beweging zet. Vaak borrelt het al enige tijd onder de oppervlakte - je hoeft het alleen maar toe te laten, aan te wakkeren, te voorkomen dat het dooft uit angst voor wat er komt.
Vuur alleen is echter niet voldoende om de luchtballon te doen opstijgen. Daarvoor moet eerst nog de ballast worden losgelaten. Het onsteken van de brander is onmisbaar, en toch is het loslaten van de ballast misschien wel het belangrijkste moment vóór het opstijgen.
Zoals jij ook pas echt gaat stijgen wanneer jij jouw ballast loslaat. Wanneer jij jouw angsten en twijfels overwint. Jouw oude overtuigingen loslaat die je klein houden, zoals 'Ik ben niet goed genoeg', 'Wat als ik faal?' en 'Wat zullen anderen denken?' Ze zijn er allemaal in de vorm van een zandzak die aan de rand van de mand hangt. Hoe meer zandzakken je loslaat, hoe hoger je kunt stijgen.
En dan... stijg je op. Eerst voorzichtig. Dan met steeds meer vertrouwen. Je kijkt naar beneden en ziet hoe klein alles wordt wat eerst zo groot leek. Problemen krijgen een ander perspectief. Je voelt ruimte. Rust. Niet omdat er daarboven geen wind is, wel omdat je weet dat jij in beweging bent gekomen. Omdat je weet dat je hebt gekozen om te stijgen.
De luchtballon kent geen stuur. Alleen het vuur. En vertrouwen. Soms bepaalt de wind de richting. Maar jij bepaalt of je opstijgt. Met de mand als stevige bodem waarop je altijd kunt blijven vertrouwen.
In ieder van ons zit een luchtballon. Een verlangen om boven jezelf uit te stijgen, om verder te kijken dan wat je kent. En dat vraagt moed. Het vraagt niet om alles zeker te weten, het vraagt om los te durven laten.
Misschien is het tijd om het vuur in jezelf te voelen.
Om te beginnen de eerste zandzak overboord te gooien.
Om jezelf toe te staan te stijgen.