Geest en lichaam

Vandaag was een dag met veel 'leerwerk'. Om alles te kunnen doen wat ik wilde doen en tussentijds voldoende bij te kunnen tanken, was ik om 7:00 uur begonnen en had ik bewust wat langere pauzes tussen de diverse leermomenten ingebouwd. De onderwerpen waren verschillend, de manier waarop ik het tot mij moest nemen wisselde en de inspanning die ik moest doen varieerde ook.

Zo begon ik het eerste uur met lesmateriaal lezen en vervolgens de nodige notities verwerken. De pauze die ik voor daarna had gepland gebruikte ik om te gaan ontbijten.

Stoppen met mij verder te ontwikkelen, zowel als persoon als qua kennis als qua vaardigheden, doe ik waarschijnlijk pas vanaf het moment dat ik niet meer tot het rijk der levenden behoor. En aangezien tot nu toe niemand heeft aangetoond dat het daarna niet meer mogelijk is, sluit ik niet uit dat dit niets meer is dan een beperkende gedachte.

Er schijnt een ogenschijnlijk paradoxale boeddhistische uitspraak te zijn die luidt "Mediteer twintig minuten per dag, behalve als je het druk hebt; mediteer dan een uur". Meditatie en ik zijn nog geen boezemvrienden, en ik doe het wel regelmatig. Ik heb lange tijd behoefte gehad aan geleide meditaties, al was het maar om te voorkomen dat ik teveel afgeleid zou worden door allerlei gedachten die in mij opkwamen. Vooral gedachten als "Je hebt nog zo veel te doen, je kunt deze tijd toch beter gebruiken" zorgden voor een enorme onrust in mijn lijf.

Natuurlijk kon ik primair alleen maar mijzelf erop aankijken. Mijn voornemen om zaterdagavond weer op tijd in bed te liggen was er zeker. En mijn voornemen om bepaalde zaken gewoon op te pakken wanneer ze daar om vragen net zo. Dus toen ik eigenlijk voorzichtig aan opstond om de dag af te ronden, stond ik voor de keuze om de vaatwasser - die net klaar was - toch nog even uit te ruimen en weer te vullen. En om een lang verhaal kort te maken: daarna heb ik nog een heleboel kleine klusjes weggewerkt en lag ik pas even na 2 uur in bed.

Al zo ongeveer vanaf mijn geboorte viel ik op. Mijn huidaandoening was tot aan het einde van mijn puberteit dusdanig zichtbaar dat het al snel de aandacht trok. Op de lagere school - zoals dat toen nog heette - was het voor de meeste kinderen niet iets waar ze ook maar enige aandacht aan besteedden. Vanaf de puberteit werd dat anders. Althans, in mijn beleving. Ik deed er dan ook zoveel mogelijk aan om mijn huid te bedekken.

Als kind was ik altijd al aan het bouwen, aan het ontdekken, aan het uitproberen. Onder mijn bed stond jarenlang een blokkendoos die, denk ik, elke dag tevoorschijn werd gehaald. Dan zette ik twee langwerpige blokken op enige afstand van elkaar rechtovereind, legde een platte balk erop, en schoof de rechtopstaande blokken dan heel langzaam uit elkaar, net zo lang totdat ze uiteindelijk omvielen omdat er te weinig oppervlakte was overgebleven om de liggende balk te kunnen blijven dragen. Of iets in die richting.