- Login om te reageren
Al zo ongeveer vanaf mijn geboorte viel ik op. Mijn huidaandoening was tot aan het einde van mijn puberteit dusdanig zichtbaar dat het al snel de aandacht trok. Op de lagere school - zoals dat toen nog heette - was het voor de meeste kinderen niet iets waar ze ook maar enige aandacht aan besteedden. Vanaf de puberteit werd dat anders. Althans, in mijn beleving. Ik deed er dan ook zoveel mogelijk aan om mijn huid te bedekken. Met gymnastiek in een korte broek rondlopen tussen de meiden, op wie ik in stilte toch indruk wilde maken, was in mijn beleving de belangrijkste reden dat ze niet en masse verliefd op mij werden.
Waar ik wel mee op durfde te vallen was dat ik bij veel vakken goed mee kon komen. Ik wist vaak als eerste, of in ieder geval een van de eersten, het antwoord op een vraag van de leerkracht en later bij bedrijfsopleidingen ging dat op een vergelijkbare manier. Alleen werd dat om de een of andere reden ook niet gewaardeerd. Onder het mom van dat anderen ook wel eens antwoord wilden geven en niet meer durfden als ik dat al had gedaan, werd ik ontmoedigd om op die manier actief mee te doen tijdens de lessen en opleidingen. Het werd als overlast ervaren.
Anderen niet tot overlast willen zijn zit bij mij inmiddels zo ongeveer in mijn DNA. Waar mijn nieuwe buren zonder enige terughoudendheid de afgelopen maanden uitgebreid in hun woning hebben geklust, voel ik mij al bezwaard als ik alleen al denk dat ze mij kunnen horen en daardoor overlast zou kunnen veroorzaken. En zo'n houding is best lastig wanneer je het van jouw zichtbaarheid moet hebben. Wanneer je tijdens trainingen te horen krijgt dat zichtbaarheid enorm belangrijk is.
Een tijdje terug ben ik mee gaan doen met een Leefstijlboost challenge. En daar werd juist gepropageerd om via Social Media te delen op welke manier je meedoet met die challenge. De actiefste mensen zouden prijzen winnen. Met als hoofdprijs een activity tracker. Ik besloot mijn schroom opzij te schuiven. Op Facebook heb ik meerdere posts geplaatst, binnen de community van die challenge ben ik actief geweest en binnen de WhatsAppgroep net zo. En ja, wanneer er vanuit de organisatie gevraagd werd om iets te delen en ik weer eens de eerste was, moest ik meer dan eens terugdenken aan vroeger. En spookte de vraag door mijn hoofd of anderen ontmoedigd werden doordat ik weer eens als eerste was. En ik was vastberaden mij daar niet door te laten leiden.
Eind deze week kreeg ik bericht dat ik door mijn actieve aanwezigheid en zichtbaarheid zo'n activity tracker had gewonnen. Zichtbaarheid loont dus echt. Reden temeer om alle schroom van mij af te laten glijden en op meer terreinen zichtbaar te gaan worden.