- Login om te reageren
...want ik kan dat niet zo goed. Meestal trekt hij zelf zijn plan en heeft hij mijn bemoeienis zeker niet nodig, en als het op zijn fijne motoriek aankomt - een gevolg van zijn dyspraxie - draagt mijn zoon graag dingen aan mij over. Niet dat hij dingen absoluut niet wil, nee, maar hij ervaart het als dat hij overlast veroorzaakt als hij bijvoorbeeld iets omgooit. Als gevolg van die dyspraxie.
Ik begrijp zijn terughoudendheid drommels goed. En hij mag ook beseffen dat hij zich met die instelling kansen ontneemt om dingen te leren. Om ervaringen op te doen die hij later, bijvoorbeeld wanneer hij op kamers gaat wonen, heel goed kan gebruiken. Dat hij die kansen niet overal wil grijpen snap ik ook. Daarom wil ik hem een omgeving bieden waar hij zich veilig voelt. Waar hij de ruimte voelt om onhandig te kunnen en mogen zijn en te leren hoe hij een onhandigheid een volgende keer kan voorkomen.
Van de week had ik hem gevraagd of hij zin had om samen iets lekkers te gaan maken. En dat had hij. Hij wilde arretjescake maken. Om te beginnen stopte hij daarvoor Maria biscuitjes in een gripsealzak, begon die met de deegroller klein te slaan om ze daarna nog kleiner te rollen. Vervolgens stond in het recept dat 150 gram witte basterdsuiker gemengd moest worden met 50 gram cacaopoeder. Dat deed hij nog met een vork, zodat het niet zo zou stuiven. De custardachtige substantie erdoorheen roeren lukte ook nog wel met de vork. Maar toen de gesmolten boter erbij was gekomen, lukte dat niet meer. Dus volgde hij het recept. We pakten de staafmixer, monteerden daar de garde op en gingen aan de slag. En daar speelde zijn motoriek al snel een rol, want in een mum van tijd zat een flink deel van de keuken onder de spetters cacaorijk beslag. En lagen wij in een deuk. Het was maar goed dat hij een keukenschort aan had getrokken, want dat kon meteen in de was.
Het verder volgen van het recept werd steeds lastiger, want op alles wat we klaar hadden gezet voor de bereiding zaten spetters. Die aan onze handen kwamen te zitten, zodat alles dat we daarna pakten ook vies werd. Afijn, na afloop het ik in de keuken een vervroegde voorjaarsschoonmaak kunnen houden.
Het was fijn om te zien dat mijn zoon het heeft volgehouden om het hele recept af te maken. Dat hij de ruimte voelde om onhandig te zijn en er lol om te kunnen hebben. En ook voor mij zat er een belangrijk leerpunt in om de onhandigheid van de rondvliegende spetters te voorkomen: de volgende keer pakken we de handmixer. Die is voor hem veel geschikter om te hanteren.
En de arretjescake? Die smaakt heerlijk en is ongelooflijk machtig. Nieuwsgierig? Het recept dat we hebben gebruikt is van Rutger.