- Login om te reageren
Ik ervaar het altijd weer als bijzonder wanneer ik ontdek dat mijn zintuigen en mijn gedachten over mijn waarneming mij op het verkeerde been zetten. En vraag mij dan menigmaal af waarom ik, in overdrachtelijke zin, niet verder keek dan mijn neus lang is.
Dit keer overkwam het mij toen ik mijn ontbijt aan het maken was. Muesli, noten en fruit zaten reeds in een bak, alleen de yoghurt en dadels moesten er nog bij. Ik deed de deur van de koelkast open, pakte de yoghurt en de doos met dadels, en rook opeens een vieze geur. Ik snuffelde wat in de koelkast, maar kon niks ontdekken dat bedorven was.
Ik hield het in eerste instantie op verbeelding en maakte mijn ontbijt verder af. Ik zette de yoghurt en doos met dadels weer terug in de koelkast, en jawel hoor, daar was die vieze geur weer. Die kwam toch echt uit de koelkast. Ik besloot wat spullen uit de koelkast te halen en aan een inspectie te onderwerpen.
De etenswaren die ik op het aanrecht had gelegd roken niet, maar zodra ik een volgend product uit de koelkast wilde pakken rook ik het weer. Maar niets leek bedorven te zijn. Met een mix van verwondering en frustratie besloot ik de spullen terug in de koelkast te zetten en te gaan ontbijten.
Het ontbijt rook gelukkig lekker en smaakte uitstekend. Na afloop spoelde ik mijn ontbijtschaal om (omdat het lijnzaad er anders niet meer uit gaat) om die vervolgens in de vaatwasser te willen plaatsen. Ik draai mij om naar de vaatwasser die naast de koelkast staat, trek de deur open, en hoor een heleboel muntjes vallen. Daar kwam die vieze lucht dus vandaan. De lucht die ik rook, telkens wanneer ik de deur van de koelkast opendeed. Alleen bleek het openen van de koelkastdeur helemaal niet relevant.
De vaatwasser heb ik maar snel aangezet. En het werd mij pijnlijk duidelijk dat ik vandaag geen speurneus had. Op dat vlak geen knip voor de neus waard was. En mij door mijn vaatwasser spurrie in mijn neus had laten zaaien. Eigenlijk keek ik van dit alles best wel een beetje op mijn neus.