- Login om te reageren
Er schijnt een ogenschijnlijk paradoxale boeddhistische uitspraak te zijn die luidt "Mediteer twintig minuten per dag, behalve als je het druk hebt; mediteer dan een uur". Meditatie en ik zijn nog geen boezemvrienden, en ik doe het wel regelmatig. Ik heb lange tijd behoefte gehad aan geleide meditaties, al was het maar om te voorkomen dat ik teveel afgeleid zou worden door allerlei gedachten die in mij opkwamen. Vooral gedachten als "Je hebt nog zo veel te doen, je kunt deze tijd toch beter gebruiken" zorgden voor een enorme onrust in mijn lijf. Een geleide meditatie vind ik op zijn tijd nog steeds heel fijn, en ik kan inmiddels ook heel goed zonder. Door te visualiseren dat ik naar een hemel vol wolken kijk en mijn gedachten samen met die wolken weg laat drijven. Of door mij in te beelden dat ik op het strand ben, mijn gedachten langs de waterlijn in het zand schrijf en deze door de heen en weer gaande golven uit te laten wissen.
Na een dag als gisteren, waarin er zo goed als niks uit mijn vingers is gekomen, had ik vandaag mijn agenda aardig gevuld. Genoeg ruimte voor pauze, en meer dan dat ook niet. Een van die pauzes gebruikte ik om beneden in de keuken mijn glazen weer te vullen met cacaodrank en gemberthee en op dat moment bedacht ik mij dat ik mijn telefoon nog niet op 'niet storen' had gezet. En die gedachte is in de keuken achtergebleven: ik ging boven op mijn werkkamer weer verder zonder ook maar enige aandacht aan mijn telefoon te schenken.
Ik was bezig met mijn jaarplanning. Om de doelen van dit jaar op te splitsen in brokken, in subdoelen en uiteindelijk in uit te voeren stappen. De volgende stap die op mijn planning stond was om voor een van mijn doelen vier documenten door te nemen, die mij gaan helpen om zicht te krijgen op een deel van die uit te voeren stappen. En toen ging de telefoon. Allerlei aanvallende gedachten schoten door mijn hoofd. Zoals waarom ik de telefoon toch niet op 'niet storen' had gezet? Mijn ratio drong zich enorm op en liet mij twijfelen. Moet ik nu zeggen dat het niet uitkomt? Moet ik de oproep negeren en gewoon doorgaan? Wat komt er in vredesnaam van mijn planning terecht als ik een onverwacht gesprek tussendoor laat komen? En mijn hart zei dat het in dit geval wel toepasselijk was om mijn gedachten in het zand te schrijven, door de zee weg te laten spoelen en de oproep te beantwoorden.
Een mooi gesprek volgde, dat ik na zo'n vijftig minuten (vanwege hoge nood)gedwongen moest afbreken. Om vervolgens daadwerkelijk te beginnen met het doornemen van die vier documenten. Na drie kwartier was ik halverwege toen de telefoon weer ging. O ja, 'niet storen' had ik nog steeds niet geactiveerd. Ons gesprek was nog niet af, hoorde ik door de telefoon. En weer kwamen er aanvallende gedachten in mij op. Ik was pas halverwege. En ik had al een achterstand opgelopen. Gelukkig was er een belangrijke verzachtende omstandigheid: het was ook wel tijd voor de lunch. Op die manier creëerde ik ruimte voor mijzelf om ons gesprek voort te zetten. Na het serieuze deel volgde ook nog een heel ontspannen gesprek om uiteindelijk na drie kwartier allebei weer verder te gaan met wat ons te doen stond.
De twee gesprekken betekenden ruim anderhalf uur tijdsbesteding die ik niet had voorzien, niet had ingepland, in een toch al volle agenda. En dus besloot ik om,..., precies, te gaan wandelen. Mij even aan de waan van de dag te onttrekken. Ik woon redelijk aan de rand van Ommen en na een paar honderd meter bevind ik mij al tussen de boerderijen en weilanden, waar ik mijn gedachten heerlijk mijn gedachten kan laten zijn en tot rust kan komen. Na een half uur te hebben gelopen ben ik thuis verder gegaan met de laatste twee documenten, waar ik met zeven minuten doorheen was. In plaats van mij opgejaagd voelen omdat ik ook nog was gaan wandelen voelde ik mij heerlijk ontspannen dankzij het wandelen. Kortom, als je het druk hebt, neem dan meer rust.
En die twee telefoongesprekken? Die waren en zijn mij veel meer waard dan wat ik anders in die tijd had kunnen doen. Ik ben dankbaar dat ik naar mijn hart heb geluisterd.