- Login om te reageren
Het was vanmorgen tijdens het lezen van een boek dat ik weer even flink wakker werd geschud. 'Wees open over jouw missers, laat zien dat je ze accepteert en ervan leert', zo stond er. Mijn missers accepteren doe ik echt wel, zolang ik de enige ben die ze ziet. En misschien zeg ik dat alleen maar om geen misser te maken. Want ik besef heel goed dat ik, zelfs alleen naar mijzelf toe, steeds weer wil laten zien dat ik het wel degelijk goed kan.
Een fout in een puzzeltje? Uitgummen, weglakken, puzzel natekenen of verzin maar wat: ik zal aan mijzelf laten zien dat ik die puzzel ook goed kan maken. Stukken tekst? Ik lees ze grondig na, om na publicatie te constateren dat ik toch nog iets over het hoofd heb gezien. En daar kan ik best wel mijn hoofd over breken als ik wil weten hoe dat nou toch in vredesnaam mogelijk is geweest.
Een tijdje geleden ben ik gaan oefenen. Door puzzels die ik vooral maak omdat ik ze nu eenmaal heb, maar waar ik niet heel warm van word, zet ik sinds kort een kruis als ik een fout heb gemaakt. Dat voelt best heel ongemakkelijk. Erkennen dat ik een fout heb gemaakt en het daarbij laten. Om, om een mooie herinnering in ere te houden, 'graag gedaan' tegen mijzelf te zeggen in plaats van mijzelf met de grond gelijk te maken.
Ik werk hard aan het creëren van een nieuwe website. Ik werk als vrijwilliger hard aan een project voor de vereniging waar ik lid van ben. En ik weet dat ik missers zal maken. Dat ik aangevuld en gecorrigeerd zal worden door anderen. Omdat ze andere inzichten hebben, andere wensen, of eenvoudigweg meer kennis. En ik neem mij heilig voor om door te gaan. Mijn grootste uitdaging is dan ook om open te zijn over mijn missers, om te laten zien dat ik ze accepteer en te laten zien dat ik van ze leer.
Mij erdoor laten afremmen is per slot van rekening de grootste misser die ik kan maken.