- Login om te reageren
Vandaag had ik dag ik van mijn Experttraining bij Hugo Bakker. Een van de dingen die mij duidelijk werd is dat ik mij behoorlijk van mijn koers af heb laten brengen. En dat ik weer terug wil naar 'op koers zijn'. Tijdens de training omschreef ik het met 'Beren op de weg omzeilen, hobbels op het pad egaliseren, magneten vanuit de omgeving uitschakelen'.
Mijn kernvraag is heel simpel: 'Hoe blijf je op koers in een wereld vol afleiding?'
Herken je dat gevoel? Dat je een duidelijk beeld hebt van wat je wilt. Een verlangen, een doel, een project dat al tijden in je hoofd zit. Iets waar je écht voor wilt gaan. Maar zodra je in beweging komt, verschijnen de eerste obstakels. Obstakels die je niet had voorzien. Dingen die ook moeten gebeuren en ineens belangrijker lijken. Zijn er mensen, vrienden, familieleden die, vaak met heel goede redenen, aan je trekken. En voor je het weet, ben je alweer weken verder en heb je geen stap gezet.
Ik weet dat ik niet de enige ben. En ik wil erachter komen wat voor mij werkt hoe met al deze belemmeringen om te gaan, zodat ik mij weer kan richten op wat er écht toe doet voor mij.
1. De Beren op de Weg – Twijfels en angsten die me klein houden
Beren zijn vaak de stemmen in mijn hoofd die zeggen: “Dit kan jij toch niet.” Of: “Wat zullen anderen hiervan vinden?” Ze houden me tegen nog voordat ik begonnen ben. Ze fluisteren dat het risico te groot is, dat ik meer zekerheid nodig heb, dat ik eerst nog iets moet afmaken. Deze beren voelen echt, en zijn in het echt slechts verhalen die ik mijzelf vertel.
Adviezen die ik lees zijn:
Geef je beren een naam. Schrijf ze op. Maak ze concreet.
Onderzoek waar ze vandaan komen. Zijn het wellicht oude overtuigingen die niet meer kloppen?
Reframe je angst. Zie het als een signaal: “Hier is iets belangrijks”.
Beslis bewust. Wil je luisteren naar die stem, of kies je ervoor toch te bewegen?
2. De Hobbels – Praktische obstakels en vermoeidheid
Soms zijn de obstakels nu eenmaal gewoon de praktijk. Tijdgebrek. Kinderen die hulp nodig hebben. Een computer die het begeeft. Dingen die ik niet plan, en die wel gebeuren. Ze halen mij uit mijn flow en zorgen ervoor dat mijn plannen keer op keer opschuiven.
Adviezen die ik lees zijn:
Accepteer dat hobbels erbij horen. Ze zijn geen teken dat je op het verkeerde pad zit.
Maak het klein. Wat is de eerstvolgende mini-stap die je nu wél kunt zetten?
Vier voortgang, niet perfectie. Elke stap telt, hoe klein ook.
3. De Magneten – Externe verwachtingen en afleidingen
Ik ervaar de magneten in mijn omgeving misschien wel als de meest verraderlijke. Ze trekken mijn aandacht, zonder dat ik meteen doorheb dat ze mij van mijn koers halen. Het zijn verplichtingen die anderen mij opleggen of nog erger, die ik mijzelf opleg. Of het zijn mensen die iets van mij willen en ik besef te laat dat ik geen ja had hoeven zeggen. Allemaal acties die niet bepaald bijdragen aan mijn doel.
Dat onnodig ja zeggen is ook een interne magneet. Zoals mijn behoefte om aardig gevonden te worden, niemand teleur te stellen, controle te houden.
Adviezen die ik lees zijn:
Word je bewust van jouw magneten. Wat trekt je telkens weg?
Stel grenzen. Je mag nee zeggen. Ook tegen dingen die ‘belangrijk’ lijken.
Creëer beschermde ruimte. Plan ononderbroken tijd voor dat wat voor jou telt. Zet je telefoon op stil. Blok een uur voor jezelf.
4. Kies opnieuw: Wat wil ìk?
Als ik eenmaal mijn beren heb herkend, over de hobbels heen ben gestapt en de magneten wat losser heb gelaten, kom ik tot de kern: mijn daadwerkelijke intentie. De richting die ik daadwerkelijk op wil. Wat ik echt wil.
Het is aan mij om de tijd te nemen om daar weer bij stil te staan. Niet eenmalig, maar regelmatig. Want zaken veranderen. Ik verander. Mijn omgeving verandert. En de beren, hobbels en magneten ongetwijfeld ook. Mijn koers helder houden vraagt onderhoud.
Enkele laatste adviezen die ik las zijn:
Wat geeft mij energie?
Waar wil ik naartoe werken?
Wat houdt me op dit moment het meest tegen?
Wat is één ding dat ik vandaag kan doen om dichter bij mijn doel te komen?
Ik wil zelf weer de baas zijn over de richting die ik op ga. Met soms ongetwijfeld een kleine omleiding. Het belangrijkste is dat ik steeds weer een stukje verder kom in waar ik naartoe wil. Elke dag een beetje. Eén stap tegelijk.