- Login om te reageren
De griep heeft niet echt toegeslagen bij mij, en dat wil ik graag zo houden. Aan de andere kant gaat het heel vaak op deze manier: het ziek worden zet niet echt door en het gaat ook niet echt weg, het blijft wat sluimeren.
Gisterochtend kwam ik na mijn ontbijt niet verder dan op de bank onder een dekentje te blijven zitten en afwisselend te lezen en via mijn telefoon wat zaken af te handelen. Via via kwam ik op LinkedIn op een post terecht van iemand die vertelde over hoe hij de nodige dingen had gerealiseerd, ondanks dat hij weinig tot geen steun vanuit zijn omgeving kreeg. Militaire opleiding, opleiding tot rode baret en zo nog wat meer. Het laatste waarover hij vertelde was de 10T challenge, waarbij vorig jaar september, samen met een andere ex-commando, in 10 dagen 10 volledige triathlons had voltooid. Een ongelooflijk knappe prestatie. Zowel fysiek als mentaal.
Het zette mij aan het denken. Was het nou echt nodig dat ik onder mijn dekentje op de bank lag? Okay, ik voelde mij niet fit, en toch, kon er niet meer uit mijn vingers komen dan alleen een boek vasthouden en wat taken via mijn telefoon afhandelen? Ik besloot het vandaag anders te doen. Sporten leek mij echt nog niet verstandig, en verder heb ik mijn dagelijkse programma doorlopen. De onderbrekingen waren wat frequenter, omdat mijn maag om de haverklap aangaf andere plannen te hebben met wat ik had gegeten en gedronken dan ik zelf, en toch bleek dat geen enkele belemmering te zijn om verder te gaan. Sterker nog, ik ben eigenlijk best wel tevreden met wat ik per saldo vandaag heb gedaan.
De woorden die die ex-commando sprak heb ik wat aangepast en voor mijzelf op een afbeelding gezet. Naast de afdrukken van mijn top vijf passies is dit er eentje die ik eraan ga toevoegen. Om elke ochtend en avond goed tot mij te laten doordringen.
Dankjewel voor jouw mooie verhaal, Richard Bergmans