- Login om te reageren
Al decennia lang staat ook bij mij op de wensenlijst dat ik een boek wil schrijven. Al vele malen ben ik begonnen aan wat in mijn gedachten een pil van een bestseller moest worden, en na 18 pagina's in Word had ik in pakweg zes hoofdstukken mijn verhaal wel gedaan. Nou ja, verhaal. Het was meer een opsomming van gedachtespinsels en/of feiten, afhankelijk van wat op dat moment het onderwerp van mijn boek zou worden.
Met het idee het toch wat concreter te laten worden, heb ik mijn jaren geleden aangesloten bij een groep mensen die onder de titel 'Schrijftijd' tijdens een online bijeenkomst gingen schrijven. Ieder voor zich, en het feit dat je twee uur lang meedeed zorgde ervoor dat je stappen ging zetten. Ik weet niet eens zeker of ik überhaupt ooit een keer heb meegedaan, ik weet wel dat het schrijven van een boek niet mijn hoogste prioriteit meer had. Vooral ook omdat mijn eerdere ervaringen met schrijven mij op voorhand toch wel enigszins ontmoedigd hadden.
Het nadeel van het werken zonder keiharde deadlines en niemand hebben aan wie je verantwoording moet afleggen, anders dan aan jezelf, is dat zaken nog weleens willen opschuiven. Lukt het vandaag niet, dan komt het morgen wel. Dat is vooral het geval bij zaken die wat lastiger zijn dan gemiddeld. De sprong in het diepe zal ik maar zeggen. Dan kan iets dat in een halve dag af kan zijn zomaar een paar dagen aan doorlooptijd kosten.
Kort geleden ontving ik een e-mail met de mededeling dat 'Schrijftijd' haar naam gewijzigd had in 'Focustijd'. De opzet was hetzelfde, er was alleen wat meer ruimte voor waar je dan die twee uur aan zou besteden. Voordat we allemaal aan de slag gaan vertellen we elkaar eerst wat we gaan doen en wat we in die twee uur willen bereiken, aan het einde van de sessie vertellen we wat we daadwerkelijk hebben weten te realiseren. Die stimulans wilde ik een keer ervaren. Vanmiddag was er zo'n online bijeenkomst en ik wist precies wat ik wilde doen: een testomgeving bouwen waarvan ik wist dat het mij moest kunnen lukken, en waarvan meerdere pogingen in het verleden al hopeloos mislukt waren.
Dat ik slechts twee uur de tijd had werkte als een heerlijke katalysator. Ik liet mij niet afleiden, was alleen maar gefocust op de documentatie. Documentatie met ogenschijnlijke tegenstrijdigheden, ogenschijnlijk omdat ik er nog te weinig vanaf weet. En de wens, de drive, om na twee uur te kunnen zeggen dat het mij gelukt was, was de olie in de machine. Want het lukte me. Er was een wereld voor mij opengegaan.
Deze avond is er nog zo'n sessie met focustijd. Een sessie die ik gebruik om dit blog te schrijven. Dat ruim binnen de gestelde tijd is afgerond. Focustijd werkt echt. Dit ga ik vaker doen!