- Login om te reageren
Heb je zin om volgende week dinsdag te komen eten? Een vraag vorige week van mijn jongste dochter. En heb je dan zin in broccolitaart? Ik pas mijn agenda iets aan en antwoord 'ja' op beide vragen.
Ons vaste patroon is dat ik (bijna) altijd iets lekkers meeneem als ik naar haar toe ga, voor een kop thee en een spelletje of, zoals in dit geval, wanneer ik bij haar ga eten. Vanaf vijf uur heeft ze geen afspraken meer en dat is dan ook het moment waarop ik bij haar aanbel. Ze is nieuwsgierig naar wat ik heb meegenomen en nadat ze haar nieuwsgierigheid bevredigd heeft stelt ze voor om meteen te gaan koken. Per slot van rekening moet de broccolitaart na de voorbereidingen nog drie kwartier in de oven.
Ze legt alles klaar wat ze voor ons avondeten in huis heeft gehaald. Ik zie een courgette op het aanrecht liggen en denk bij mij zelf 'Goh, verrassend dat ze de broccoli door een courgette heeft vervangen'. We gaan aan de slag. Kip in stukjes snijden, ui snipperen, paprika in blokjes, net als de courgette en dat alles in een hapjespan bakken. Spekjes bakt ze in een aparte pan. De springvorm wordt bekleed met bakpapier, de taartbodem gaat erin en terwijl een van ons de rand van de taartbodem tegen de wand van de springvorm aanduwt, voegt de ander het mengsel van groenten en vlees toe. Tot slot gaat er nog geklutst ei en geraspte kaas doorheen en overheen en is de schotel klaar om de oven in te gaan.
De tijd doden we met de afwas en een spelletje 'Level 8 SuperMario'. Voor we het weten gaat de wekker van de oven ten teken van dat we kunnen eten. We zijn nog niet klaar met ons spel, en mijn dochter wil ook eten. Dus besluiten we om tijdens het eten verder te spelen. Ik kan mij niet herinneren dat ik dat ooit eerder heb gedaan, en het was hartstikke gezellig om het op die manier te doen.
Op een gegeven moment vraag ik aan haar wat de reden was om de broccoli door courgette te vervangen. 'Oh shit' zegt ze, 'De broccoli. Die ligt nog in de vriezer. Die had er ook nog doorheen gemoeten'. We schieten beiden in de lag. De eerste keer dat we broccolitaart eten zonder broccoli.
En onderhand schiet het door mijn hoofd dat ik weer in een voor mij bekende valkuil ben gestapt. Ik constateerde bijtijds dat er iets anders was dan vooraf aangegeven of afgesproken. En ging er klakkeloos van uit dat het een bewuste keuze was van de ander. Wilde die ander wellicht onbewust niet in verlegenheid brengen en heb daarom niet gevraagd waarom het anders was. En door het niet te vragen en er pas later op terug te komen, heb ik die ander misschien juist wel meer in verlegenheid gebracht.
Mijn les voor vandaag is om mij er meer bewust van te worden wanneer ik een aanname doe, en die aanname eerder te staven. Een broccolitaart zonder broccoli, daar kun je nog om lachen. En ik wil voorkomen dat een onuitgesproken aanname tot heel pijnlijke situaties gaat leiden, zelfs mogelijk onomkeerbare schade aanricht.