- Login om te reageren
Natuurlijk kon ik primair alleen maar mijzelf erop aankijken. Mijn voornemen om zaterdagavond weer op tijd in bed te liggen was er zeker. En mijn voornemen om bepaalde zaken gewoon op te pakken wanneer ze daar om vragen net zo. Dus toen ik eigenlijk voorzichtig aan opstond om de dag af te ronden, stond ik voor de keuze om de vaatwasser - die net klaar was - toch nog even uit te ruimen en weer te vullen. En om een lang verhaal kort te maken: daarna heb ik nog een heleboel kleine klusjes weggewerkt en lag ik pas even na 2 uur in bed. Gelukkig sliep ik, voor mijn doen, uit tot 9 uur, wat wel betekende dat om 9 uur in de sportschool het vandaag niet ging worden. Ik besloot mijzelf niet op te jagen om koste wat het kost toch te gaan sporten en heb gekozen voor rustig ontbijten onder het genot van een dagelijkse puzzel.
De andere dingen die ik voor vandaag had ingepland schoven nog maar een klein beetje op. En tijdens een pappa-weekend is mijn planning sowieso flexibel, want als mijn zoon die dan bij mij is ideeën heeft om iets samen te doen - en dat is echt een zeldzaamheid - gaan die per definitie voor. En vandaag was het een klein beetje zo'n dag. Waar hij als een echte puber tot ver in de middag in zijn bed kan liggen, was hij vandaag al ruim voor twaalf uur wakker. En had hij plannen om samen lekker te lunchen. Zijn wensenlijstje kwam tevoorschijn en wat hij noemde had ik uiteraard met de wekelijkse boodschappen niet in huis gehaald. Gelukkig scheen de zon - ik zinspeelde zelfs nog heel even met de gedachte om een korte broek aan te trekken - en ik ben heen en weer naar de supermarkt gefietst.
We hebben lekker op de bank geluncht en naar een aflevering van NCIS gekeken, dat is na het nieuws zijn favoriete programma op dit moment waarna hij vrolijk naar boven ging om te gaan gamen. Ik pakte mijn telefoon, om op mijn planning te kijken wat ik gisteren allemaal bedacht had en merkte opeens dat ik moeite had om mijn ogen open te houden. Ik voelde de energie uit mij wegstromen. Ik nam mij voor om wat energizers te doen en in ieder geval vijf minuten aan de volgende klus te beginnen, maar toen ik ook achter de computer begon te dommelen, heb ik de computer in slaapstand gezet en mijzelf bijna net zo. Veel verder dan de bank ben ik vandaag niet meer gekomen.
Ik heb mij hier altijd tegen verzet, om toe te geven aan moe zijn. Want waarom zou ik dat zijn? Ik was fit, had voldoende geslapen, dus dan moest ik toch door kunnen gaan? Gelukkig heb ik de afgelopen jaren enorm veel geleerd op het vlak van voor jezelf zorgen, meegaan in hoe je je voelt en dat ook op de eerste plaats durven te zetten. En vandaag was zo'n dag. Het enige waar ik niet van af wilde zien was om ook vandaag iets te schrijven. Dankbaar dat ik dat ook gedaan heb ga ik nu snel slapen. Morgenochtend om zeven uur is het wel weer tijd voor de sportschool.
Ik ben benieuwd of bij jou de tank ook wel eens plotseling leeg is, en hoe je daar dan mee omgaat.