- Login om te reageren
De laatste jaren heb ik - in mijn beleving met een liefdevolle knipoog - de reputatie opgebouwd dat wanneer ik 'nog even' iets wil afmaken, dat ik zonder problemen nog minstens een uur bezig kan zijn. En dat is niet iets dat ik pas in die laatste jaren heb ontwikkeld, het is in die periode alleen aanzienlijk duidelijker geworden.
Vanmorgen stuurde mijn jongste dochter mij een schermprint van de geheugenruimte van haar telefoon. Die zat voor 97% vol. Inclusief de extra geheugenkaart die ik al eens in haar telefoon erbij had geplaatst. Oeps. Ze maakt en ontvangt heel veel foto's en video's waar ze nog geen afscheid van wil nemen. En opslagruimte huren in de cloud vindt ze zonde van het geld. Of ik een oplossing wist.
Die was niet zo moeilijk: een grotere geheugenkaart. Ik moest toch nog boodschappen doen en heb in de winkel naast de supermarkt meteen een geheugenkaartje voor haar gehaald en die meteen ook maar naar haar gebracht. Technische zaken als een geheugenkaart in haar telefoon stoppen laat ze graag aan haar vader over, dus ook dat heb ik gedaan.
Heel even later zat ik naast haar aan tafel. Zij aan het videobellen met een vriendin, ik druk bezig overzicht te scheppen in de chaos aan afbeeldingen, video's en bestanden op haar telefoon. Om die vervolgens zoveel mogelijk gestructureerd op de nieuwe geheugenkaart te plaatsen. Anderhalf uur later was ik klaar met fase 1. De geheugenkaart langsbrengen had aanzienlijk meer tijd gekost dan ik van tevoren had verwacht.
Op weg naar huis bedacht ik mij dat ik het had kunnen weten. Want toen ik het geheugenkaartje in haar telefoon had gestopt, vroeg ze mij "of ik nog even wilde helpen om ruimte op haar telefoon te maken". Ze is gewoon erfelijk belast. Alleen pakt zij het slimmer aan: zij besteed haar 'nog even'-klusjes uit aan haar vader...