- Login om te reageren
Op de etage van het centrum waar mijn jongste dochter woont heerst sinds een aantal dagen het Norovirus. De maatregelen zijn meteen fors. Geen bezoek van buitenaf, mensen in quarantaine, ze mogen niet naar hun werk. De medewerkers van de begeleiding lopen in isolerende kleding rond, als ze zelf al niet ziek thuis zijn gebleven of ziek naar huis zijn gegaan. En er zijn al aardig wat bewoners op haar etage die verzorging nodig hebben dat door steeds minder personeel moet worden geleverd.
Eergisteren werd mijn dochter ook ziek. Het begon met zich niet lekker voelen. Gisteren werd het erger. Migraine, meermaals overgeven, pijntje hier, pijntje daar. Ze vroeg mij gisteren al snel of ik boodschappen voor haar wilde doen. Een boodschappenlijst die in etappes steeds langer werd.
Vanmorgen stelde ze opeens voor om met z'n tweeën boodschappen te gaan doen. De kenmerkende verschijnselen die bij het Norovirus horen waren aan haar voorbij gegaan en ze voelde zich al een stuk minder slecht. Ze voelde zich alleen nog niet goed genoeg om helemaal zelfstandig naar de supermarkt te gaan. En dus zijn we samen gegaan.
Ze was moe, en vooral blij dat ze niet echt ziek was geworden. Een blijheid die wij deelden. Mijn voorstel om dat niet ziek zijn met een ijsje te vieren nam ze gretig aan.