- Login om te reageren
Ik zie haar wel vaker lopen in de wijk waar ik woon. En lopen is eigenlijk teveel gezegd. Het is meer schuivelen. Heel kleine stapjes, levend in haar eigen besloten wereld. Een vrouwtje van ik vermoed begin 40, met een groeistoornis waardoor ze niet erg groot is geworden en naar ik vermoed het syndroom van Down. Ze woont een paar straten verderop, op een woonlocatie voor mensen met een beperking.
Een paar dagen terug zag ik haar weer lopen. En ik zie het gebeuren. Een oneffenheid in de stoeptegels en boem, daar lag ze. Ik keerde om, stak de straat over en kwam gehurkt bij haar zitten. Ze was helemaal van slag. 'Ik ben gevallen' zei ze, zoals een kind van 4 dat ook kan zeggen. Ze trok een broekspijp omhoog en keek verschrikt naar een grote schaafwond op haar knie. 'Zal ik je helpen met opstaan?' vroeg ik, en ze greep meteen naar mijn handen. Ik vertelde dat ik met haar mee naar huis zou lopen waarop ze meteen mijn hand greep. Hand in hand liepen we verder.
Ik probeerde nog heel voorzichtig het ijs te breken door te vragen of ze een stukje aan het wandelen was, maar ze was nog teveel onder de indruk van haar valpartij. En ze voelde blijkbaar nog meer pijn, want ze keek naar haar rechterhand. En werd nog verdrietiger toen ze zag dat daar een beetje bloed op zat.
In stilte liepen we hand in hand het terrein van de woonlocatie op, op weg naar het hoofdgebouw. Ze maakte de deur open en liep door naar twee mensen van de begeleiding. Ze vertelde nog een keer dat ze was gevallen en liet haar handen zien. Haar knie was ze ogenschijnlijk alweer vergeten, dus ik liet haar dat ook nog vertellen.
De mensen van de begeleiding reageerden wat verwonderd. 'Wat lief dat u met haar bent meegelopen'. Ik reageerde nog met iets van dat mij dat heel normaal lijkt, waarop mij heel duidelijk werd gemaakt dat dat helaas eerder uitzondering dan regel is. Ik merkte dat ik het gedrag van anderen probeerde te vergoelijken door te stellen dat ik zelf ook een dochter met een beperking heb, en bedacht me gelijktijdig dat dat er helemaal niet toe zou moeten doen.
Ik verliet de woonlocatie om alsnog mijn eigen ding te gaan doen. En het wil mij nog niet loslaten. Leven we echt in een wereld waarin we mensen die hulp nodig hebben aan hun lot overlaten? Zelfs als ze letterlijk op hun bek gaan en niet meer weten hoe verder te gaan?
Hoe denk jij daarover?