- Login om te reageren
Al jaren ben ik aangesloten bij een groep mensen waarvan een deel een aantal avonden in de week online 'bij elkaar' komt om - met de camera aan en de microfoon uit - met het eigen schrijfwerk aan de slag te gaan. Al langer dan ik ben aangesloten heb ik de ambitie om te gaan schrijven en even zolang heb ik daar nauwelijks nog wat aan gedaan. Sterker nog, ik heb nog nooit meegedaan met zo'n schrijfavond.
Begin dit jaar kwam iemand op het idee om de term schrijfavond te veranderen in focustijd. En dat sprak mij meteen aan. Hoewel van acht tot tien 's avonds en daardoor eindigend op een tijdstip dat ik het liefst al in bed wil liggen vond ik het fijn om heel gericht en in een soort van familiaire sfeer nog met wat dingen bezig te zijn. Ik raakte er dusdanig aan gehecht dat ik een extra avond toe heb gevoegd aan het schema.
Kortgeleden deed ik een oproep bij een online trainingssessie waar iemand op reageerde. Net als ik kon zij op een aantal vlakken wel wat coaching, reflectie, stimulans gebruiken. Zo kwam tijdens een van onze gesprekken ook de focustijd ter sprake. Dat sprak haar aan. Want ze kende zichzelf: als ze het alleen met zichzelf afsprak ging ze van alles doen, behalve dat wat ze met zichzelf had afgesproken. En dus heb ik er, in ieder geval deze week, nog een focustijd bij. Waarin zij het twee uur lang gefocust werken als zeer prettig had ervaren, ook al was ze lang niet zover was gekomen als ze had gehoopt. En waarin ik bijna twee uur lang heel gericht aan een projectplan heb kunnen werken.
Nu snel afronden en gaan slapen. Want met de zomertijd in aantocht is de volgende focustijd alweer over 23 uur.