Da gehe ich wieder

Er zijn van die momenten dat ik een naam hoor van iemand, een naam die waarschijnlijk niet in mijn actuele top 100 van bekende mensen voor zou zijn gekomen, en toch een naam die op het moment van horen een veelheid aan herinneringen oproept. Vandaag was er zo'n moment toen ik hoorde dat Ron Brandsteder was overleden. Met een beetje hulp van de nieuwslezer kwamen er herinneringen in mij naar boven aan zijn Honeymoonquiz en andere showprogramma's die hij presenteerde of waaraan hij meewerkte. Voor mensen die rust vinden in een lage mannenstem was hij een genot om naar te luisteren.

Ik zag opeens weer beelden voor mij van hoe wij als gezin met z'n allen ervoor gingen zitten wanneer de Showbizzquiz op televisie kwam. Op een vrijdag- of zaterdagavond zaten we dan klaar met drinken en iets lekkers, op vrijdag iets zoets en op zaterdag een schaal met zoutjes. Als ik op Wikipedia lees wanneer welk programma op televisie is verschenen heb ik dit patroon waarschijnlijk ook nog een tijdje voortgezet met de moeder van mijn kinderen.

Op televisie is vandaag al uitgebreid stilgestaan bij de carrière van Ron Brandsteder. Veel memorabele momenten zijn aan bod gekomen, zoals de grote kommen met een op soep lijkende smurrie waarin kandidaten terechtkwamen als hun partner precies één fout antwoord teveel had gegeven. En hoe leuk al die herinneringen ook waren, als ik aan Ron Brandsteder denk moet ik vooral terugdenken aan die keer dat Horst Tappert in een van zijn shows optrad.

Hort Tappert was acteur in de Duitse krimi Derrick, een serie waar bij ons thuis ook steevast naar gekeken werd. Mij staat bij dat mijn ouders, of in ieder geval mijn vader, de Engelse varianten maar niks vond en dus vond ik dat jarenlang ook niks. Totdat ik later wat zelfstandiger ging kijken en oordelen, en niet snapte wat er nou zo leuk was aan dat allemachtig trage tempo en het o zo doorzichtige speurwerk, waarvan het resultaat vaak al vanaf de eerste minuut voorspelbaar was. Geef mij maar de Engelse detectives als Morse. En dat terzijde.

Horst Tappert kwam een nummer zing/zeggen. Gezeten op een barkruk met Ron Brandsteder staand naast hem gaf hij antwoord op diverse vragen. Het Engels van Ron Brandsteder was naar het schijnt wel okay, zijn Duits liet wat meer te wensen over. De ene vraag was voor Horst Tappert nog onbegrijpelijker dan de andere, en hetzelfde gold voor de antwoorden die Ron Brandsteder van Herr Tappert kreeg. Hoogtepunt was toen Ron Brandsteder zich versprak, Horst Tappert hem wat verdwaasd aankeek, waarop Ron Brandsteder met zijn ontwapenende onhandigheid de voor mij legendarische woorden sprak 'Oh, da gehe ich wieder'. Voor ons Nederlanders was het meteen duidelijk wat hij bedoelde, Horst Tappert keek hem aan of hij water zag branden.

Nu Ron Brandsteder is overleden zal ik waarschijnlijk nog minder vaak aan dat televisiefragment terugdenken dan voorheen, en ongetwijfeld zal ik er komende jaren nog wel een keer aan denken, en dan ook aan Ron Brandsteder, in de verleden tijd. En dat onderschrijft nog maar eens de mooie uitspraak 'Je bent pas echt dood als er niemand meer is die aan je denkt'.