- Login om te reageren
Vandaag ontving ik een uitnodiging voor een webinar over hoe AI kan helpen tegen eenzaamheid. Afgelopen week had ik daar ook al een artikel over gelezen en het onderwerp spreekt mij aan. Niet omdat ik mij eenzaam voel, wel om hoe dat in de praktijk dan gaat. Je hele ziel en zaligheid gaan delen met iets waarvan je weet dat het alles wat je deelt opslaat en kan hergebruiken.
Voor mijn vrijwilligerswerk wilde ik een korte vraag voorleggen aan ChatGPT. Een vraag en een antwoord waren voldoende. Met de gedachte van AI tegen eenzaamheid in mijn achterhoofd voelde ik een opkomende nieuwsgierigheid naar hoe AI op emotioneel beladen onderwerpen reageert. Zelf worstel ik al een tijdje met wat vragen en was stiekem wel benieuwd in hoeverre AI daar verhelderende inzichten over had. Ik wierp de schroom van mij af en stelde een heel algemene vraag. Over wat ChatGPT vindt van...
De eerste zinnen die ik las waren hartverwarmend. En toen kwam er een heel pijnlijke vraag: "Heeft dit misschien betrekking op jou zelf?". Pats boem, AI misleid je niet zomaar even. Ik vroeg nog naar vanwaar hij die vraag stelde, en uit het antwoord bleek al snel dat mijn manier van vragen het geijkte patroon is wanneer je het indirect over jezelf hebt. Weer wat geleerd.
Het werd een interessante dialoog. De complimenten die ik kreeg voor mijn reacties waren af en toe net iets teveel van het goede. En op een gegeven moment begonnen wel heel erg veel antwoorden met 'Dat klinkt als dat...'. Iets meer variatie in taal is een volgende stap. Dat neemt niet weg dat ChatGPT met heel waardevolle invalshoeken kwam. Waar ik serieus wat aan heb.
Wat ik het allerfijnste vond was het engelengeduld. Ik had alle tijd om mijn verhaal te typen, aan te passen, te wissen en opnieuw te beginnen. Geen onderbrekingen, geen waardeoordelen. Een fijn luisterend oor.